Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΤΟ 2005 ΕΔΙΩΞΕ ΤΟ ΔΝΤ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟΥ 1938

Το 1936, η Ελλάδα αρνήθηκε (αν και αναγνώρισε την ύπαρξη) τη καταβολή των χρημάτων του δανείου με τη μεγαλύτερη Βελγική τράπεζα.

Η βελγική κυβέρνηση, στη συνέχεια μήνυσε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Κοινωνίας των Εθνών, την Ελλάδα, κατηγορώντας την για παράλειψη συμμόρφωσης διεθνούς συμφωνίας.

Η Ελληνική κυβέρνηση σε επίσημη απάντηση της είπε ότι η αφερεγγυότητα, η μη καταβολή των χρημάτων σύμφωνα με τους όρους που αναγράφονται στη σύμβαση δανείου που είχε παλαιότερα υπογράψει,δικαιολογείται από τον κίνδυνο και τις επιπτώσεις που θα είχε τόσο στους Έλληνες όσο και στο Ελληνικό Κράτος, η πληρωμή αυτή.

Στο υπόμνημα της , η Ελληνική κυβέρνηση έγραψε: ''Η κυβέρνηση της Ελλάδας, ανησυχώντας για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού, τη διοίκηση, την οικονομία, τη δημόσια υγεία, την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν είχε άλλη επιλογή παρά μόνο την μονομερή επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας για το χρέος στη βελγική τράπεζα (Επετηρίδα της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου, 1980, v.II., Μέρος Ι, σ.25-26).

Το 1938, το Δικαστήριο ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ την Ελλάδα και αναγνωρίζει τους λόγους τους οποίους επικαλείται η Ελλάδα, δημιουργώντας ένα νομικό προηγούμενο πάνω στο οποίο βασίστηκαν για την οικονομική τους σωτηρία και άλλα κράτη, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την κυβέρνηση της Αργεντινής, η οποία επάνω σε αυτή την απόφαση του 1938, βασίστηκε το 2005 για να διώξει το ΔΝΤ και να κάνει μονομερή επαναδιαπραγμάτευση με τις ξένες τράπεζες - επαναδιαπραγμάτευση την οποία και δέχθηκαν - λόγω της απόφασης του Δικαστηρίου το 1938 οι ξένοι δανειστές της.

Θυμίζουμε ότι η Αργεντινή είχε προσφύγει στο ΔΝΤ το οποίο επέβαλε – όπως και εδώ – σκληρά οικονομικά μέτρα τα οποία βύθιζαν ακόμα περισσότερο την οικονομία της Αργεντινής.

Η Αργεντινή, το οικονομικό επιτελείο της “ανακάλυψε” το 2005, την απόφαση υπέρ της Ελλάδας το 1938 !!!

Η "Λέσχη του Παρισιού" δέχτηκε να διαπραγματευτεί το χρέος της Αργεντινής, ύψους 7,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων (15/11/2010), χωρίς τη μεσολάβηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπως ζητούσε επίμονα το Μπουένος Άιρες.

Αυτό συνέβη το 1936, όμως είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι η Ελληνική Κυβέρνηση το 2010, έχοντας επίγνωση της νομικής ιστορίας της, έχει καταφέρει να πείσει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, για το αναπόφευκτο της χρήσης του μηχανισμού διάσωσης του ΔΝΤ.

Εμείς κάνουμε απλούς υπολογισμούς:
Στο τέλος του 2009, τα χρήματα που χρειάζονται στην Ελλάδα για να καταβάλει ΜΟΝΟ τους τόκους των δανείων, αντιπροσώπευαν το 75% του εθνικού ΑΕΠ.

Για τη λειτουργία του κράτους ήταν απαραίτητο το 2009, το 45% του ΑΕΠ.

Συνολικά το ποσό του χρέους το 2009, ήταν 115% του ΑΕΠ.

Η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με τιμές 2009, (αν είχε γίνει το 2009) παρείχε στη χώρα μας ένα πλεόνασμα – από τόκους σε τράπεζες του Εξωτερικού – ένα πλεόνασμα 55% του ΑΕΠ.
Δηλαδή ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ η προσφυγή στο ΔΝΤ και τα νέα ΓΙΓΑΝΤΙΑ δάνεια τα οποία πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου και ο υπουργός του.

Όταν το 2009 μόνο οι τόκοι των δανείων ήταν 75% του ΑΕΠ, πόσο θα είναι αυτό το ποσό σε 3 – 4 χρόνια προσθέτοντας και τους τόκους των νέων μεγαλύτερων δανείων από το ΔΝΤ ?

Να γιατί ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ότι η Ελλάδα θα ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΗ.

Γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να πληρώσουμε ούτε τους τόκους των παλαιότερων δανείων, πόσο μάλλον τους τόκους και των νέων δανείων.

Ωστόσο, η κυβέρνηση – αλλά και τα άλλα κόμματα – είναι ικανοποιημένη με την υπόσχεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την παράταση του χρόνου για την πληρωμή του χρέους των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ (το ποσό αυτό είναι ΤΑ ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑ).

Όταν, στις αρχές Μαΐου, η Ελλάδα έπεσε στα χέρια των πατριαρχών του πιστωτικού μηχανισμού της διάσωσης (ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της ΕΕ), υπογράφηκε το μνημόνιο συμφωνίας, ή καλύτερα, η σύμβαση δανείου.

Εκτός από τις δεσμεύσεις που η σύμβαση δανείου (μνημόνιο) απαιτεί από την Ελλάδα, υπάρχουν δύο παράμετροι που έχουν μια ιδιαίτερη σημασία.

Το πρώτο θέμα ήταν οι εγγύησης για τη χορήγηση του δανείου : ζητήθηκαν και υπογράφηκαν ως Υποθήκη τα Ελληνικά Κρατικά ακίνητα.

Το δεύτερο ζήτημα προκύπτει από τη ρήτρα που επιτρέπει στον Υπουργό Οικονομικών να υπογράψει, σε τέλεια απομόνωση των Δημοκρατικών θεσμών, κάθε μεταγενέστερη αναθεώρηση του μνημονίου αυτού (της σύμβασης δανείου).

Μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει δύο αναθεωρήσεις, οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με τη πρώτη σύμβαση δανείου (το …μνημόνιο όπως θέλουν να το ονομάζουν).

Δηλαδή οι πιστωτές, οι τράπεζες που μας έδωσαν τα νέα δάνεια, έχουν την ευχέρεια να αναθεωρούν μονομερώς τη σύμβαση, να προσθέτουν τους όρους που θέλουν και η Ελλάδα απλά να υπογράφει με τον υπουργό οικονομικών.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Γ. Παπανδρέου έχει δώσει αποκλειστικά στον Παπακωνσταντίνου τη δυνατότητα αυτή, ώστε να μην κοινοποιούνται οι νέοι όροι που θέτουν κάθε φορά οι τράπεζες.

Αυτές οι αναθεωρήσεις της σύμβασης δανείου (το γνωστό μνημόνιο) επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο τους φορολογικούς συντελεστές, τις περικοπές στην υγεία, την εκπαίδευση, τις συντάξεις και τους μισθούς.

Από το 1974, το έτος ίδρυσης της δημοκρατίας στην Ελλάδα, το Κοινοβούλιο έχει θεσπίσει 18 νόμους μέσω της διαδικασίας του επείγοντος, ενώ σε μόλις ένα χρόνο στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ έχει περάσει, με την ίδια διαδικασία, επτά σχέδια νόμων.

Εντύπωση προκαλεί η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών, του Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δικαιολογεί τη νομοθετική βιασύνη με την κυνική δήλωση ότι “για κάθε νόμο και για κάθε μέτρο θα έχουμε το πολύ είκοσι ημέρες διαδηλώσεων.''