MEGAS ANTONIOUS - Ο ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη ήταν το δίλλημα των εσωκομματικών εκλογών στη παράταξη μας.

Ήταν μία σύγκρουση ανάμεσα στις τρικλοποδιές της οικογένειας Μητσοτάκη που ταλαιπωρούσαν για δεκαετίες τη παράταξη και του “αγγελικού παιδιού” που ως νέος Ιησούς εμφανιζόταν ως ο αναγεννητής της παράταξης.

Μόνο που ο νέος Ιησούς δεν ήταν ο Ιησούς ο αναμορφωτής αλλά ο Αντώνης ο παραμορφωτής, Ο MEGAS ANTONIOUS.

Είναι σίγουρα από τους λίγους πολιτικούς που έχουν κάνει τόσους πετυχημένους - για τους ίδιους – ιδεολογικούς γάμους.

Εάν υπήρχε κάποιο βραβείο για τον καλύτερο πολιτικό και ιδεολογικό εραστή, σίγουρα αυτό θα κοσμούσε τη τροπαιοθήκη του Αντώνη Σαμαρά.

Ο πρώτος μεγάλος του έρωτας μέσα στη παράταξη ήταν ο Εθνάρχης Καραμανλής, με το περιβάλλον του οποίου δέθηκε μέσα σε ένα παράφρονα ιδεολογικό έρωτα.

Και ενώ στη πλειοψηφία τους οι παράφρονες έρωτες οδηγούν σε τραγωδία, για τον Αντώνη αυτός ο έρωτας ήταν η απόλυτη ευτυχία γιατί μέσα από αυτό τον έρωτα γεννήθηκε η αναρρίχηση του στον κομματικό μηχανισμό.

Και ενώ η “έγγαμη” πολιτική ζωή βάδιζε μέσα σε καταγάλανα λιβάδια και θυμιατά μέσα στο οποία ο Αντώνης είχε βάλει Καραμανλικό μοσχολίβανο, άρχισαν να εμφανίζονται στον ορίζοντα τα πρώτα σημάδια … κόπωσης του έγγαμου πολιτικού – ιδεολογικού βίου.

Ο λόγος ήταν η εμφάνιση πλέον καινούργιου “άρχοντα” στο γαλάζιο χωριό.

Η μυρωδιά της Κρήτης γέννησε στο μυαλό του Αντώνη εικόνες από το Ψηλορείτη, στα αυτιά του ηχούσε πλέον ο Πεντοζάλης, οι αισθήσεις του τον ταξίδευαν σε μαγευτικές παραλίες και απάτητες Κρητικές βουνοκορφές.

Ο νέος άρχοντας γίνονταν καθημερινά όλο και πιο ισχυρός και ο Αντώνης δεν θα μπορούσε να αντέξει την επιστροφή του στο ταπεινό και φτωχικό του σπιτάκι.

Μέρα με την ημέρα το πολιτικό ζευγάρι έρχονταν όλο και πιο κοντά και πλέον το ιδεολογικό διαζύγιο με τα καταγάλανα λιβάδια και τις ημέρες αιώνιας ιδεολογικής πίστης ήταν αναπόφευκτο.

Ο Αντώνης μάζεψε τα πολιτικά του μπογαλάκια και πήγε πλέον στο αρχοντικό του Μητσοτάκη όπου και πραγματοποιήθηκε τρικούβερτο γλέντι για τον νέο ιδεολογικό γάμο.

Όσο ο κρητικός άρχοντας του χωριού πλησίαζε στο να γίνει άρχοντας όλης της πολιτείας – κάτι σαν τον σημερινό … “Καποδίστρια” – τόσο ο Αντώνης έβλεπε να πλησιάζει η ώρα για τη μετακόμιση σε μεγαλύτερο αρχοντικό.

Ώσπου μία μέρα ο Μητσοτάκης έγινε ο άρχοντας όλης της πολιτείας και για να ευχαριστήσει τον Αντώνη για τις υπηρεσίες του, του έδωσε τις εξωτερικές υποθέσεις της πολιτείας.

Τώρα ο Αντώνης είχε όλο το χρόνο για να χαρεί το νέο ιδεολογικό παιδί, του δεύτερου ιδεολογικού του γάμου, τις εξωτερικές υποθέσεις.

Και η ζωή κυλούσε όμορφα μέσα σε κρητικά λιβάδια , χοχλιούς και τσικουδιά.

Ώσπου μια ημέρα έπεσε στα χέρια του Αντώνη η Οδύσσεια του Ομήρου.

Εκεί αναγνώρισε στο πρόσωπο του την προσπάθεια του Οδυσσέα για να βρει τη χαμένη Ιθάκη.

Κάπου ανάμεσα στο διάβασμα της Οδύσσειας και το ιδεολογικό του ταξίδι στο πατρικό του άρχοντα Μητσοτάκη στη Κρήτη, άκουσε για πρώτη φορά τις γλυκές φωνές των Σειρήνων.

“Γίνε πρόεδρος, γίνε πρόεδρος” του φώναζαν με τη γλυκιά μελωδία τους.

Ο Αντώνης για μια στιγμή αναρωτήθηκε “και ο ιδεολογικός μου γάμος ? να καταστρέψω την … πολιτική μου οικογένεια ?” για να ακούσει και πάλι τη γλυκιά φωνή των Σειρήνων να του τραγουδάνε “δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, άλλωστε δεν θα είναι και η πρώτη σου φορά”.

Και ενώ για καιρό σιγοτραγουδούσε στο περιβάλλον του άρχοντα Μητσοτάκη το γνωστό άσμα του Γονίδη “Αμοιβαία Τα Αισθήματα”, ξαφνικά μία παγωμάρα απλώθηκε στο αρχοντικό.

Χάθηκαν τα τραγούδια, χάθηκαν τα γέλια, σταμάτησαν τα γλέντια.

Όλοι πλέον κατάλαβαν ότι ο ιδεολογικός γάμος είχε αποτύχει, ο Αντώνης ήθελε πλέον τη μοναξιά στο αρχοντικό.

Πλέον τώρα ήρθε η σειρά του άρχοντα Μητσοτάκη να τραγουδήσει, όχι από χαρά αλλά από θρήνο.

Ήταν το 1993 όταν “Οι Στροφές “ του Βασίλη Τερλέγκα έγιναν επιτυχία, χωρίς φυσικά ποτέ να μαθευτεί ότι το οφείλει στον …. Μητσοτάκη που με τη σειρά του το τραγουδούσε στον Αντώνη.

Το ιδεολογικό διαζύγιο κόστισε και στους δύο την έξοδο τους από το παλάτι της πολιτείας αλλά ακόμα περισσότερο κόστισε στο λαό της πολιτείας, ο οποίος μετά από χρόνια θα έβλεπε τα χρήματα του να έχουν κάνει φτερά γιατί πλέον την διακυβέρνηση θα αναλάμβανε ένας μάγος που είχε την μαγική ικανότητα να παρουσιάζει το κατάμαυρο για άσπρο και να βαπτίζει “δωράκια” τις μίζες και τα λαδώματα.

Πλέον ο Αντώνης ήταν χαλίφης στη θέση του χαλίφη και δεν τον ένοιαζε καθόλου εάν το χαλιφάτο του ήταν μία κουκίδα.

Είχε σχέδια, σύντομα θα έκανε τη κουκίδα μελάνι και το μελάνι σελίδα και εκεί θα έγραφε τη δική του Ιστορία.

Μόνο που η Ιστορία δεν ήταν παρά η συνέχεια της σελίδας στην οποία είχε σταματήσει το διάβασμα της Οδύσσειας.

Πολύ αργότερα διάβασε και έζησε το τι πάθαιναν όσοι μαγεύονταν από τις Σειρήνες : πέθαιναν από πείνα και δίψα.

Η πείνα του και η δίψα του να γίνει χαλίφης τον οδήγησαν στην αφάνεια, στη πολιτική εξορία και στο πολιτικό “Θεός σχωρέστον”.

Πλέον στα μάτια των πιστών ο Ελληνικός κινηματογράφος ξαναζούσε τη δεκαετία του ’60, τότε που ο Βασίλης Καΐλας πουλούσε λαχεία.

ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ “MEGAS ANTONIOUS”