ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Οι πρόσφατες διαγραφές στη Νέα Δημοκρατία ήταν αναμενόμενες όχι σαν αποτέλεσμα της υπερήφανης απόφασης των βουλευτών να εκφράσουν ελεύθερα την άποψη τους αλλά σαν επακόλουθο της σιωπής του συνόλου σχεδόν των εκπροσώπων του κόμματος μπροστά στην τυχοδιωκτική πολιτική του Αντώνη Σαμαρά - Κωλοτούμπα.

Δεν είμαστε περήφανοι για το ότι πρώτοι από όλους εκφράσαμε την άποψη – λίγες μόνο ημέρες μετά την νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές – ότι το παρασκήνιο που κινεί τα νήματα πλέον μέσα στη παράταξη έχει σχέδιο για τη διάλυση της παράταξης.

Στους παλαιότερους έγινε άμεσα αντιληπτό ότι η συγκεκριμένη ομάδα ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από τις “αθώες” συχνές δημόσιες τοποθετήσεις του Κ. Μητσοτάκη που υπονόμευαν τη πορεία του κόμματος και της κυβέρνησης Καραμανλή.

Δεχθήκαμε άμεσα τόσο την επίθεση από το γραφείο του Σαμαρά όσο και από βουλευτές που για αρκετά χρόνια ήταν στο στενό περιβάλλον του Καραμανλή και οι οποίοι δεν θα είχαν καμία πολιτική τύχη εάν δεν ήταν επαγγελματίες κόλακες. Βουλευτές που τοποθετήθηκαν σε σημαντικά υπουργεία και έκρυψαν την αποτυχία τους πίσω από άλλους βουλευτές.

Και όμως όλοι σχεδόν οι βουλευτές ήξεραν τις πολιτικές απόψεις των “αλεξιπτωτιστών”. Όλοι σχεδόν ήξεραν ότι ο πυρήνας των αποφάσεων για το μέλλον της παράταξης δεν ήταν πλέον γαλάζιος αλλά απροσδιορίστου χρώματος . Όλοι ήξεραν ότι ανάμεσα στα άτομα που τους έδιναν εντολές ήταν και πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με σημαντικότατη “πράσινη” προσφορά για δεκαετίες. Και ήξεραν ότι πίσω από την νέα ηγετική ομάδα υπήρχαν “πνευματικοί πατέρες” της άκρας αριστεράς στον οποίων τα άρθρα και ο πλέον αδαής μπορούσε να δει τις κοινές συνιστώσες ανάμεσα στις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη και στις ανακοινώσεις οργανώσεων της άκρας δεξιάς, πολύ παραπέρα από εκείνες της Χρυσής Αυγής.

Πλέον στο κέντρο αποφάσεων ήταν κάποιοι που χρόνια πριν προσπαθούσαν να επιβάλουν τις επαναστατικές τους ιδέες μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ για να οδηγηθούν άμεσα στη έξοδο γιατί εκείνη την εποχή υπήρχε ως ηγέτης του κόμματος ο Ανδρέας Παπανδρέου
Εργάστηκαν μεθοδικά για την είσοδο τους στη παράταξη μας. Οι ακροαριστερές τους ιδέες εμπλουτίζονταν σταδιακά με τις ανάγκες της κοινωνίας για διέξοδο έκφρασης των ιδεών της.

Εκμεταλλεύτηκαν άριστα το φαινόμενο της παράνομης εισόδου στη χώρας μας μεταναστών από τρίτες χώρες όσο και εάν αυτό ήταν ενάντια στις ιδέες τους μετέχοντας σε ανοιχτές συζητήσεις κατά των μεταναστών την ίδια στιγμή που άλλα μέλη της ομάδας σε ανοιχτές συζητήσεις καταδίκαζαν την στάση της ΕΕ και της Ελλάδας κατά των μεταναστών. Την ίδια τακτική ακολούθησαν και για τη προσέγγιση νέων που πίστευαν στο όραμα της Μεγάλης Ελλάδας ή αντίθετα στο όραμα της Δημοκρατίας των Λαών.
Η άριστη εκμετάλλευση – ελπίζουμε χωρίς τη βοήθεια ξένων μυστικών υπηρεσιών - ντροπιαστικών γεγονότων για τη χώρα μας όπως η σύλληψη Οτσαλάν, τα γεγονότα και ο θάνατος Ελλήνων Ηρώων στα Ίμια ήταν η “ασφαλτόστρωση” της λεωφόρου που θα τους οδηγούσε ακόμα πιο γρήγορα μέσα σε ένα κόμμα εξουσίας.

Η συχνή αναφορά τους στους Έλληνες του εξωτερικού μόνο τυχαία δεν ήταν. Με το χάρτη στα χέρια ανακάλυπταν σημεία στα οποία το Ελληνικό στοιχείο είχε υποστεί τη καταπίεση τόσο των Εθνικών όσο και των Θρησκευτικών του ιδεών. Ήταν η κερκόπορτα για να έρθουν σε επαφή με Ελληνικές οργανώσεις του εξωτερικού, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως την “άλλη Ελλάδα”, την Ελλάδα που τους νοιάζεται, την Ελλάδα που θα σταθεί δίπλα τους.

Η επιλογή του Σαμαρά ήταν ένα ακόμα κομμάτι στο πάζλ της πορείας προς κάποιο κέντρο αποφάσεων.
Ξεχασμένος από όλους, χωρίς ιδεολογική πατρίδα, χωρίς κομματική ταυτότητα ήταν εκείνος που ίσως να τους οδηγούσε πιο κοντά σε κάποια θέση εξουσίας.
Ασφαλώς και δεν περίμεναν το παιχνίδι αυτό της Ιστορίας. Δεν μπορούσαν να φανταστούν – στην αρχή – ότι κάποια μέρα ο Σαμαρά θα γινόταν Πρόεδρος της παράταξης, με τη βοήθεια του Καραμανλή και με την αμέριστη στήριξη του εκδοτικού – εργολαβικού κατεστημένου της χώρας.

Και το ερώτημα είναι εάν ο ίδιος ο Καραμανλής που μεθόδευσε την ανάδειξη του Σαμαρά, που μίλησε για τους “νταβατζήδες” είχε πληροφορίες για το περιβάλλον του εκλεκτού. Εάν ήξερε ποιοί είναι πίσω από το Σαμαρά.

Εάν δεν ήξερε, τότε έχει πολλά κοινά με το κ. Χρυσοχοιδη, ο οποίος υποθήκευσε και κατέστρεψε το μέλλον της χώρας υπογράφοντας κάτι το οποίο δεν ήξερε τι είναι, απλά γιατί κάποιοι άλλοι του το είπαν.
Εάν όμως ήξερε – το πλέον πιθανό – τότε είναι ένοχος όχι μόνο ενώπιον της παράταξης αλλά και μπροστά στην ίδια μας τη χώρα γιατί στέρησε τη μοναδική δυνατότητα να διαπραγματευτούμε Εθνικά τον κάθε αντεθνικό όρο των τραπεζιτών.
Οι διαγραφές δεν ήταν το τέλος της Νέας Δημοκρατίας. Έχουμε αρκετές φορές επαναλάβει ότι ο κύκλος της Νέας Δημοκρατίας έπρεπε να κλείσει το 1981. Τότε ήταν που έπρεπε να γίνει ένα νέο ξεκίνημα επάνω σε σταθερές βάσης με τη μορφή ενός νέου πολιτικού φορέα.

Είχαμε πολλές φορές τονίσει την ανάγκη αυτή αλλά επαγγελματίες πολιτικοί του κόμματος έβρισκαν τις απόψεις εξωπραγματικές και μη συμβατές με τη κοινωνία (!).
Το αποτέλεσμα των ιδεών αυτών και της λάθος επιλογής τους ήταν να παραμείνει η Νέα Δημοκρατία για 25 χρόνια στην αντιπολίτευση.

Ακόμα και η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη προήλθε από αυτή τη λάθος επιλογή που έδωσε το δικαίωμα στον Αντώνη Σαμαρά να κινήσει παρασκηνιακά τα νήματα της ανατροπής.


Σήμερα η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Νέα Δημοκρατία είναι μπροστά σε μία κομματικά Ιστορική στιγμή ταυτόχρονα με τη πιο μελανή στιγμή της νεώτερης Ιστορίας της χώρας μας.

Η ανακοίνωση της στάσης πληρωμών είναι θέμα χρόνου χωρίς να μπορεί να επέμβει ο οποιοσδήποτε εκλεγμένος εκπρόσωπος του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Είναι οικονομικό παιχνίδι χωρίς αντίπαλό για τους ξένους χρηματοοικονομικούς ομίλους αλλά και για τις ΗΠΑ που 2 χρόνια πριν ένοιωθαν τη καυτή ανάσα του Κίτρινου γίγαντα να κρατά στα χέρια του τη πλειοψηφία των κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ.

Με τον κίνδυνο ευρείας υποτίμησης του ευρώ έναντι του δολαρίου, τα ομόλογα θα κρατηθούν για πολύ ακόμα στα θησαυροφυλάκια της Κίνας κάνοντας τους “συμμάχους” μας να αισθάνονται ασφαλείς και μακριά από το κίνδυνο ενός οικονομικού χτυπήματος, αφού για να αποφύγουν οι ΗΠΑ την οικονομική καταστροφή κάποιοι Έλληνες και ξένοι θυσίασαν την Ελλάδα, το εύκολο θύμα, της χώρας όπου το χρήμα αγοράζει συνειδήσεις, νόμους, την ίδια την Ιστορία.

Η Ελλάδα πέφτει όλο και περισσότερο μέσα στο χωρίς πάτο σκοτεινό πηγάδι της καταστροφής χωρίς να υπάρχει ο εναλλακτικός πολιτικός φορέας, το ΝΕΟ κόμμα που θα της δώσει ελπίδα κάνοντας τους Έλληνες να νοιώσουν ότι υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα της ελπίδας, της πορείας προς την ανάκτηση της καταπατημένης υπερηφάνειας ενός ολόκληρου λαού.

Δεν θα αναφερθούμε σε ονόματα, δεν θα αναφερθούμε σε στελέχη. Από τον Έβρο έως τη Γαύδο και από το Ιόνιο μέχρι την άλλη άκρη του Αιγαίου, η παράταξη μας και όλες οι παρατάξεις έχουν ΕΛΛΗΝΕΣ, περήφανους ανθρώπους, ανθρώπους που πιστεύουν ότι με τα λεφτά δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη συνείδηση τους.

Μπροστά στις Ιστορικές ευθύνες είναι επιτακτική η ανάγκη της ένωσης των Ελλήνων. Της ένωσης εκείνων που πιστεύουν στη Δημοκρατία, που πιστεύουν στην Ελλάδα.

Μπροστά μας υπάρχει ένας σύγχρονος κατακτητής που δεν έχει σφαίρες αλλά κάτι χειρότερο : το χρήμα. Δεν σε πυροβολεί στο σώμα αλλά στην ίδια σου τη ψυχή σαν το σκοτεινό χέρι του Άδη που σου ξεριζώνει κάθε ελπίδα για ζωή.

Μπροστά μας είναι το κοινό συμπαγές μέτωπο ξένων συμφερόντων και υπόδουλων στο ΔΝΤ που μεθοδεύουν την οικονομική κατάρρευση της χώρας, την εξαθλίωση της Ελλήνων, το ξεπούλημα του Εθνικού πλούτου, την έξοδο από το ευρώ και την ολοκληρωτική υποδούλωση της χώρας και των Ελλήνων.


Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το όργανο εφαρμογής της ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ στη χώρα μας, μία επικίνδυνη κυβέρνηση μη εκλεγμένη αλλά τοποθετημένη στο σβέρκο των Ελλήνων από τους ξένους κατακτητές της χώρας μας.
Από την άλλη πρέπει να είναι ένα μέτωπο, ένας ΝΕΟΣ μεγάλος κομματικός σχηματισμός που θα αντισταθεί με σοβαρότητα, με προτάσεις, με λύσεις.
Ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων είναι αυτό που επιδιώκουν οι ΞΕΝΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ.
Επιδιώκουν την εξαφάνιση κάθε ελεύθερης φωνής μέσα στα δύο κόμματα, στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ


Η διαγραφή των βουλευτών μας και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν το τέλος των κομμάτων, ήταν το τέλος της Δημοκρατίας που οι ΞΕΝΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ θέλουν να επιβάλουν στη χώρα μας.

Η διαγραφή των βουλευτών μας και η παραίτηση των στελεχών μας πρέπει να είναι η αρχή για τη δημιουργία ενός ΝΕΟΥ κόμματος, να είναι η αρχή για την επανάκτηση της αξιοπρέπειας της χώρας μας.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ

Read more...

ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ

Έλενα Κουντουρά, Ελίζα Βόζεμπεργκ, Παναγιώτης Καμμένος, Δημήτριος Σταμάτης, Κωνσταντίνος Παπασιώζος, Γιώργος Βλάχος, Μιχαήλ Γιαννάκης, Μαργαρίτης Τζίμας, Τσαμπίκα Ιατρίδη, Αλέξανδρος Δερμεντζόπουλος, Κωνσταντίνος Μαρκόπουλος, Εμμανουήλ Κεφαλογιάννης, Κωνσταντίνος Γκιουλέκας, Ζήσης Τζηκαλάγιας, Χρήστος Ζώης, Σπυρίδων Γαληνός, Παναγιώτης Μελάς, Γιώργος Καρασμάνης, Θεόφιλος Λεονταρίδης, Αναστάσιος Καριπίδης, Μαρία Κόλλια- Τσαρουχά και Γεώργιος Βαγιωνάς.

Read more...

ΒΟΡΙΔΗΣ CNN - ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ BLUE SKY

"Μεγαλεία" για τον Βορίδη. ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ MEGA - ΛΟΚΑΝΑΛΑΡΧΑ.
Από την άλλη, μόνο νερό δεν έριχναν στον Άδωνη Γεωργιάδη στο τηλεοπτικό σταθμό που πήγε. Έτσι είναι κ. Άδωνη, από τα μεγαλεία και τα MEGAλοκανάλια, στο BLUE SKY να κάνεις τη γλάστρα στο studio. Πάλι καλά που σε φώναξαν και σε κάποιο τηλεοπτικό σταθμό κ .... υπουργέ !!!!

Read more...

ΤΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν κατάλαβε από που του ήρθε του Κώστα Μαρκόπουλου, του ΤΕΩΣ κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν τέτοια η πολιτική φάπα από το φίλο του, που τα "αστεράκια" ήταν για ώρες πάνω από το κεφάλι του. Από εκείνους που όργωσαν τα κανάλια το βράδυ της πανωλεθρίας του κόμματος μιλώντας κατά του Καραμανλή και απαιτώντας τον Σαμαρά για Πρόεδρο. Αλλά ξέχασε κάτι πολύ σημαντικό : τους "συμβούλους" αλλα και το πόσο "εκτιμά" ο Σαμαράς αυτούς που τον ωφελούν με τις πράξεις τους. Τι σόϊ φίλος σου είναι ο Πάνος Παναγιωτόπουλος ? από Καραμανλικός έγινε Σαμαρικός. Αχ Κώστα, δεν ήξερες, δεν ρώταγες ???

Read more...

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ & ΣΕΝΑΡΙΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Όταν 2 περίπου μήνες μετά την εκλογή Σαμαρά στη ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας μιλήσαμε – ΠΡΩΤΟΙ – για σχέδιο εξόντωσης της παράταξης, δεχθήκαμε τα πυρά όχι μόνο από το περιβάλλον της νέας κομματικής ηγεσίας αλλά και από βουλευτές που κοντόφθαλμα κοιτούσαν αποκλειστικά τη πολιτική και κοινωνική επιβίωση τους.
Βουλευτές που βόλευαν στα κρυφά και μουλωχτά συγγενείς και φίλους τόσο ως υπαλλήλους στη Βουλή όσο και σε θέσεις του Δημόσιου τομέα που θα παράμεναν ανεπηρέαστες από τον κίνδυνο της απόλυσης.
Επαγγελματίες πολιτικούς που ή δεν έχουν βγει δουλέψει ΠΟΤΕ ή ζούνε αποκλειστικά και πλουσιοπάροχα – δεν μιλάμε για το μισθό ! - από το επάγγελμα του πολιτικού.

Η νίκη Σαμαρά δεν ήταν μία προσωπική νίκη του, αλλά το αποτέλεσμα ενός διλλήματος ανάμεσα στο λιγότερο κακό (εκείνον) και στο μεγαλύτερο κακό (την οικογένεια Μητσοτάκη)
Εκμεταλλεύτηκε άριστα το δίλλημα του λαού της παράταξης ταυτόχρονα με το θεατρικό του ρόλο ως άνθρωπος που ευχαριστεί τον Καραμανλή που τον ξαναέβαλε στη πολιτική ζωή.
Ξεχασμένος από όλους, ο Αντώνης Σαμαράς, πλαισιώθηκε από μία τυχοδιωκτική και επικίνδυνη για τη χώρα ομάδα η οποία εκμεταλλευόμενη πολιτικά και Εθνικά γεγονότα έκανε ανακοινώσεις εντός 24 ωρών οι οποίες ήταν αντίγραφα της πλειοψηφίας των δηλώσεων που έκαναν οι Έλληνες στα δελτία ειδήσεων.
Το κόλπο αυτό ασφαλώς και δεν επηρέασε κανέναν αφού ήταν ξεκάθαρη η γραφικότητα τόσο της ομάδας όσο και των εκάστοτε ανακοινώσεων.

Τα πράγματα άλλαξαν ότι τη γραφικότητα και τη γελοιότητα άρχισε να τη βλέπει ως πιθανό τρόπο μελλοντικής οικονομικής εκμετάλλευσης ο μεγαλο – εκδότης & μεγαλο – εργολάβος Μπόμπολας.
Η ανακάλυψη του ξεχασμένου Αντώνη Σαμαρά που είχε ως περγαμηνή το “όχι” στο όνομα της Μακεδονίας ήταν αυτό που έλειπε από την ομαδούλα, κάποιος ευρύτερα γνωστός με την ελπίδα να ξεφύγουν από την αφάνεια.
Για το Σαμαρά, ξεχασμένους από όλους, η έλευση της ομάδας ήταν αυτό που συχνά ακούμε “τι είχα ? τι έχασα? “ Ξεχασμένους από όλους, ξαφνικά ανακάλυψε κάποιους που … “πίστευαν” σε εκείνον !
Η επιστροφή του στη Νέα Δημοκρατία διόλου τυχαία σήμανε την αρχή μίας σειράς άρθρων στο Έθνος του Μπόμπολα που σιγά σιγά έσπρωχναν πολιτικά τον Σαμαρά.
Ταυτόχρονα στην ίδια εφημερίδα, η ομαδούλα δημοσίευε απόψεις, σε μορφή άρθρων “ανεξάρτητων” συνεργατών (!) της εφημερίδας με τα οποία μέσα από τη δήθεν καλόπιστη κριτική στη κυβέρνηση Καραμανλή δημιουργούσαν κλίμα δυσφορίας του λαού κατά της Νέας Δημοκρατίας.
Ήταν φανερό ότι στόχος τους ήταν να ροκανίσουν σιγά σιγά το ποσοστό της παράταξης και ταυτόχρονα να σπρώξουν προς την ηγεσία τον Αντώνη Σαμαρά.
Η προσπάθεια αυτή έγινε χείμαρρος όταν ο τότε Πρωθυπουργός μίλησε για τους νταβατζήδες της Ελλάδας, στοχοποιώντας μεγαλοεργολάβους που με κόλπα και πολιτικές διασυνδέσεις παίρνουν ουσιαστικά χωρίς διαγωνισμούς τα δημόσια έργα δεκάδων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ και στα οποία αυξάνουν το κόστος έως και 5 φορές με το κόλπο των υπερτιμολογήσεων.

Ο Σαμαράς, υπουργός της Νέας Δημοκρατίας επί Μητσοτάκη δεν μπορούσε να αναδειχθεί σε πρόεδρο του κόμματος. Η ανάδειξη ήταν μέσα από τους βουλευτές, δεν είχε τη προσωπικότητα του ηγέτη, δεν ήταν εκείνος που θα εμπιστευόταν κάποιος για το μέλλον της χώρας.
Το αποτέλεσμα ήταν η Πολιτική Άνοιξη και το τέλος της προσπάθειας του να γίνει Πρόεδρος.
Αυτή τη φορά είχε 4 σημαντικά πλεονεκτήματα : ψηφοφορία από τη βάση, το προσωπείο του Καραμανλικού, τις συχνές δηλώσεις του Μητσοτάκη που κατέστρεφαν τη παράταξη και κυρίως τις πλάτες ενός μεγαλοεκδότη και μεγαλοεργολάβου.

Ο άριστος χρονικός συνδυασμός όλων αυτών οδήγησαν τον Αντώνη Σαμαρά στη προεδρία και ταυτόχρονα εκείνους που οργάνωναν σχέδια κατά της παράταξης μέσα στη Νέα Δημοκρατία.

Η έλευση μέσα στη παράταξη “ιδεολογικών μισθοφόρων” σήμανε και την αρχή του τέλους για τη Νέα Δημοκρατία.
Οι ανακοινώσεις περί “σάπιας νοοτροπίας”, ” ξεπερασμένης ιδεολογίας”, “οι Κεντρώοι δεν έχουν θέση μέσα στο κόμμα”, “ριζική αλλαγή των ιδεών” χωρίς σχεδόν καμία αντίδραση από τους βουλευτές ήταν μία επίδειξη δύναμης της ομάδας που πλέον ονομάστηκε “σύμβουλοι του προέδρου”.
Σύμβουλοι που όχι μόνο δεν είχαν ποτέ καμία ιδεολογική συγγένεια με τη Νέα Δημοκρατία αλλά ήταν στο πρώτη γραμμή ενάντια στην ίδια τη παράταξη.
Κάποιοι από αυτούς ήταν στην ηγεσία ομάδων – συμμοριών που με το πρόσχημα της “καταραμένης Δεξιάς” επιτίθονταν σε ΟΝΝΕΔίτισσες και ΟΝΝΕΔίτες με ρόπαλα, λοστούς, καδρόνια έχοντας σαν κεντρικό πεδίο μάχης το Νομό Αττικής.

Και είναι τουλάχιστον κατάπτυστη η ένοχη στάση των βουλευτών μας οι οποίοι γνωρίζοντας το παρελθόν των συγκεκριμένων ιδεολογικών τσαρλατάνων , προτίμησαν να δεθούν στις καρέκλες τους παρά να αντιδράσουν. Ίσως γιατί για εκείνους έχει μεγαλύτερη σημασία η βουλευτική έδρα παρά το αίμα των νέων ανθρώπων.

Όταν πρωτομιλήσαμε για την επερχόμενη καταστροφή της παράταξης ήταν πολλοί οι βουλευτές που “εξαφανίστηκαν” από τα τηλέφωνα. Πρώην Υπουργοί που σταμάτησαν να μιλούν για να μην μπουν και αυτοί στο στόχαστρο του “περιβάλλον του Προέδρου”.
Βάζοντας ως γνώμονα συμπεριφοράς αποκλειστικά το προσωπικό τους συμφέρον, ανέδειξαν και ισχυροποίησαν μέσα στα κεντρικά της παράταξης το περιβάλλον του Καραγκιόζη, με τον μπαρμπα – Γιώργο, τον Χατζατζάρη, το Κολλητήρη, τον σιορ Διονύση .
Ανέδειξαν ένα θέατρο σκιών πλουσιοπάροχα αμειβόμενο.

Σημαντικός ιδεολογικός σταθμός της παράταξης είναι η μεγαλύτερη πολιτική κωλοτούμπα στην Ιστορία της Νέας Δημοκρατίας, η 180 μοιρών στροφή από το αντι – μνημόνιο στην κομματική πειθαρχία για την υπερψήφιση του.

Βασική αρχή ενός ουσιαστικού Δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η Ελευθερία, η δυνατότητα να εκφράζει ο οποιοσδήποτε τη γνώμη του ελεύθερα.
Δικαίωμα Συνταγματικά κατοχυρωμένο αλλά ουσιαστικά μεταβαλλόμενο ανάλογα με τις “ορέξεις” και τα συμφέροντα, τόσο εσωτερικών όσο και εξωτερικών οικονομικών παραγόντων.


Η επιβολή κομματικής πειθαρχίας για τη ψήφιση του νέου μνημονίου προέρχεται από την ηγεσία του κόμματος και μετά από συζητήσεις μεταξύ προέδρου και των συμβούλων του.
Οι βουλευτές είναι οι άβουλοι αποδέκτες της αποφάσεως αυτής, οι νόμιμα εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού που από δημοκρατική έκφραση της θέλησης του λαού γίνονται τα ελεγχόμενα πιόνια στα χέρια 4 ή 5 ανθρώπων που αποφασίζουν τι είναι ή τι δεν είναι το καλό της χώρας.

Το “ναι” ή “όχι” στη διάρκεια της ψηφοφορίας από μία Δημοκρατική διαδικασία μεταλλάσετε χωρίς προσωπείο, χωρίς σεβασμό έναντι του Συντάγματος, σε μία διαδικασία καταστολής της Δημοκρατίας. Είναι μία βεβήλωση του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Δεν γνωρίζουμε εάν όσοι ψήφισαν “ναι” το έκαναν γιατί ήταν πεπεισμένοι για το “όφελος” της χώαρς μας ή το έκαναν γιατί η αξιοπρέπεια πρέπει να μένει έξω από τη Βουλή όταν αυτή θέτει σε κίνδυνο το πολιτικό μέλλον του εκάστοτε βουλευτή.

Γνωρίζουμε όμως ότι όσοι ψήφισαν “όχι” ανέδειξαν με τη ψήφο τους την ανυπαρξία της Δημοκρατίας στη χώρα μας, ανέδειξαν το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας, αυτό της επιβολής της θέλησης των ολίγων εις βάρος των πολλών.
Και αυτό το τελευταίο ασφαλώς και δεν θα μπορούσαμε να το ισχυριστούμε στη συγκεκριμένη ψηφοφορία εάν 5 άτομα δεν είχαν επιβάλει με το “έτσι θέλω” την παράλογη κάθε φορά κομματική πειθαρχία, ένα δικτατορικό όπλο στα χέρια της εκάστοτε κομματικής ολιγαρχίας που στο όνομα του κακός εννοούμενου κομματικού και προσωπικού συμφέροντος μαχαιρώνει θανάσιμα κάθε φορά τις ψηφοφορίες μέσα στο Κοινοβούλιο.

Το σενάριο που ακολουθεί είναι υποθετικό και στα πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας συνεπώς οι αναγνώστες μόνο έτσι να το λάβουν

Θα αναφέρουμε στο τι σημαίνει το “ναι” για κάποιον μεγαλοεργολάβο που στόχο έχει το πλούτο της χώρας.
Υποθετικά, εάν είμαστε εμείς οι μεγαλοεργολάβοι θα θέλαμε να νύχια και δόντια να “περάσει” το νέο μνημόνιο.
Γιατί εμείς, οι μεγαλοεργολάβοι, θα είχαμε στόχο τις ΔΕΚΟ – θησαυρό της χώρας. Θα πούμε μόνο ένα παράδειγμα που όμως ισχύει σε ΔΕΚΟ, αεροδρόμια, λιμάνια, αρχαιολογικούς χώρους.
Και ποιός δεν θα ήθελε να ελέγχει το νερό στην Αττική ? η ΕΥΔΑΠ θα ήταν η πρώτη μεγάλη μας επιλογή. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δραστηριοποιείτε μόνο εντός της Αττικής. Θα έπρεπε να λύσουμε το πρόβλημα αφού θα μπορούσαμε να ελέγχουμε και … παραπέρα τον νερό. Με νομοσχέδιο θα περάσουμε την δυνατότητα επέκτασης των δραστηριοτήτων και εκτός Αττικής (έγινε με Νόμο πριν λίγες ημέρες).
Το επόμενο πρόβλημα μας είναι οι εργαζόμενοι. Κατοχυρωμένα δικαιώματα, υπαλληλική παλαιότητα, αναπροσαρμογή μισθών που αυξάνετε με τα χρόνια, επιδόματα, μονιμότητα, σταθερό ωράριο, συνδικαλισμός.
Πρέπει να τα αλλάξουμε πριν αγοράσουμε την ΔΕΚΟ γιατί διαφορετικές αντιδράσεις υπάρχουν όταν τις “αλλαγές” κάνει μία κυβέρνηση και διαφορετικές όταν τις κάνει ο εκάστοτε επιχειρηματίας.

Αυτό είναι το σημείο που θα χρειαστούμε την “εξωτερική” βοήθεια. Ζητάμε από τους φίλους μας που ελέγχουν τράπεζες και χρηματοπιστωτικούς ομίλους στο εξωτερικό να θέσουν κάποιους “απαραίτητους όρους” στη χορήγηση του επόμενου δανείου προς την Ελλάδα, στο επόμενο μνημόνιο.

Αυτοί οι νέοι όροι πρέπει να είναι και προς το δικό μας όφελος, και προς όφελος των φίλων μας με το “αζημίωτο”, και να θέτουν τους εργαζόμενους σε θέση μόνιμης αμφισβήτησης της δουλειάς τους ώστε να μην τολμήσουν ποτέ να αντιδράσουν, και να παρουσιαστούν στα μάτια του λαού ως αναγκαία μέτρα για το καλό της χώρας.
Στο τελευταίο δεν θα έχουμε πρόβλημα. Αρκεί να έχουμε κάποιους δικούς μας τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες. Δυστυχώς αναγκαίες οι συμμαχίες. Θα πρέπει να μοιράσουμε τη πίτα σε κάποια συνάντηση, ας πούμε σε κάποιο σπίτι κάπου στο Ψυχικό.
Αφού βρούμε κάποιους καναλάρχες και κάποιους εκδότες εφημερίδων, αφού μοιράσουμε “τι θα πάρεις εσύ και τι θα πάρω εγώ”, ξεκινάμε να λέμε σε ειδήσεις και ρεπορτάζ το πόσο κοστίζουν στο λαό οι ΔΕΚΟ. Κάνουμε “αποκαλύψεις” για το πόσο θα κέρδιζε ο φορολογούμενος εάν η ΔΕΚΟ που έχουμε βάλει ως στόχο δεν ήταν δημόσια. Λέμε στις ειδήσεις έμμεσα στους ιδιωτικούς υπαλλήλους ότι στις ΔΕΚΟ είναι δημόσιοι υπάλληλοι και είναι προνομιούχοι και αρχίζουμε σιγά σιγά να ετοιμάζουμε τη κοινωνία για την εξαγορά της ή των ΔΕΚΟ.

Εμείς πλέον ετοιμάσαμε το περιβάλλον εντός της Ελλάδας. Τώρα ήρθε η ώρα των φίλων μας ή “των φίλων των φίλων μας” όπως λένε και τα μέλη της Μαφίας.
Γνωρίζοντας οι εξωτερικοί φίλοι μας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί ούτε με τα δανεικά που της δίνουν, ούτε με “κουρέματα” ούτε με μειώσεις μισθών, συντάξεων, απολύσεις, αύξηση φόρων γιατί το χρέος είναι μη διατηρήσιμο άρα 100% χαμένη υπόθεση, περιμένουν στη γωνία για να θέσουν και νέους όρους – αυτούς που εμείς ως μεγαλοεργολάβοι ζητήσαμε, με το αζημίωτο -.
Είναι αυτό που ονομάστηκε “αναπροσαρμογή” των όρων του εκάστοτε δανείου και δέχθηκε να υπάρχει στο πρώτο μνημόνιο ο τότε υπουργός Παπακωνσταντίνου.
Οι φίλοι μας γνωρίζουν ότι οι Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν ότι χωρίς τα χρήματα του κάθε νέου δανείου η Ελλάδα είναι και τυπικά χρεωκοπημένη. Γνωρίζουν, ότι οι Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν ότι άλλο να λες στο λαό χρεοκοπήσαμε και άλλο να τους το παρουσιάζεις ως προσπάθεια αποφυγής εκείνου που γνωρίζεις ότι έχει γίνει.

Τα μέτρα πρέπει να περάσουν οπωσδήποτε.
Και οι φίλοι μας έχουν ένα σχέδιο γιατί πίσω από τους φίλους είναι και εταιρείες ειδικευμένες σε τέτοιες καταστάσεις και στην “ιδεολογική αναπροσαρμογή” ανυποχώρητων λαών.
Είναι το γνωστό σε όλους δίλλημα “ευρώ ή δραχμή ? ”. Το “όχι” είναι δραχμή, το “ναι” είναι “ευρώ”.
Επειδή όμως οι φίλοι μας που με το αζημίωτο θέτουν τους όρους που μας ευνοούν, θέλουν να είναι 100% σίγουροι ότι δεν θα έχουν απρόβλεπτες αντιδράσεις εξαιτίας του Ελληνικού Πνεύματος που μέσα από πέρασμα των αιώνων έχει νικήσει υπερδυνάμεις, ζητάνε να βάλουμε και εμείς λίγο το “χεράκι” μας γιατί γνωρίζουμε καλύτερα την “Ελληνική αγορά”.
Και ήρθε η στιγμή κάποιοι να μας ξεχρεώσουν τη βοήθεια που τους δώσαμε και τους δίνουμε. Απαιτούμε την επιβολή κομματικής πειθαρχίας για να εκφοβίσουμε εκείνους που είναι εμπόδιο στην αγορα – πωλησίας μας, εμπόδιο στα επιχειρηματικά μας σχέδια.
Η κομματική πειθαρχία επιβάλετε μέσω των δικών μας ανθρώπων και αρκεί να περάσει αυτό που θέλουμε στη Βουλή έστω και με μία ψήφο παραπάνω.

Το αποτέλεσμα μας δικαιώνει.
Είναι πλέον θέμα μηνών να αγοράσουμε στη τιμή που θέλουμε και με τους όρους που θέλουμε τη κάθε ΔΕΚΟ, αεροδρόμιο, λιμάνι, αρχαιολογικό χώρο που είχαμε βάλει ως στόχο χρόνια πριν και για τα οποία είχαμε ξοδέψει και χρόνο αλλά και χρήματα ως δώρα και μίζες.

Αλλά δεν θα τελειώσουμε εδώ.
Γιατί να πληρώσουμε ψίχουλα για αυτό που θέλουμε όταν μπορούμε να το αγοράσουμε με σχεδόν “κοπανιστό αέρα” ?
Θα περιμένουμε. Θα περιμένουμε να περάσουν αυτά που ζητήσαμε και που οι φίλοι μας επέβαλαν με τους νέους όρους και μόλις λύσουμε τα εργασιακά θα πούμε να σταματήσει ο ροή δανείων προς την Ελλάδα.
Μία ανακοίνωση της χρεωκοπίας και η στάση πληρωμών θα ήταν ότι το καλύτερο για εμάς.
Σίγουρα θα μας κοστίσει λίγο παραπάνω σε δώρα και μίζες αλλά το όφελος θα είναι μεγαλύτερο αφού πλέον η πληρωμή δεν θα είναι σε ευρώ αλλά σε δραχμές.
Εμείς για αυτό το λόγο έχουμε σε τράπεζες του εξωτερικού τα χρήματα μας. Για να φέρουμε τη κατάλληλη στιγμή μέρος των χρημάτων, να αγοράσουμε δραχμές, 5 φορές παραπάνω από ότι θα ήταν η σημερινή αναλογία και ταυτόχρονα να βρούμε μπροστά μας τη τιμή της ΔΕΚΟ τουλάχιστον στο μισό της σημερινής της αξίας.

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ κ. ΠΡΟΕΔΡΕ

Read more...