Όταν 2 περίπου μήνες μετά την εκλογή Σαμαρά στη ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας μιλήσαμε – ΠΡΩΤΟΙ – για σχέδιο εξόντωσης της παράταξης, δεχθήκαμε τα πυρά όχι μόνο από το περιβάλλον της νέας κομματικής ηγεσίας αλλά και από βουλευτές που κοντόφθαλμα κοιτούσαν αποκλειστικά τη πολιτική και κοινωνική επιβίωση τους.
Βουλευτές που βόλευαν στα κρυφά και μουλωχτά συγγενείς και φίλους τόσο ως υπαλλήλους στη Βουλή όσο και σε θέσεις του Δημόσιου τομέα που θα παράμεναν ανεπηρέαστες από τον κίνδυνο της απόλυσης.
Επαγγελματίες πολιτικούς που ή δεν έχουν βγει δουλέψει ΠΟΤΕ ή ζούνε αποκλειστικά και πλουσιοπάροχα – δεν μιλάμε για το μισθό ! - από το επάγγελμα του πολιτικού.
Η νίκη Σαμαρά δεν ήταν μία προσωπική νίκη του, αλλά το αποτέλεσμα ενός διλλήματος ανάμεσα στο λιγότερο κακό (εκείνον) και στο μεγαλύτερο κακό (την οικογένεια Μητσοτάκη)
Εκμεταλλεύτηκε άριστα το δίλλημα του λαού της παράταξης ταυτόχρονα με το θεατρικό του ρόλο ως άνθρωπος που ευχαριστεί τον Καραμανλή που τον ξαναέβαλε στη πολιτική ζωή.
Ξεχασμένος από όλους, ο Αντώνης Σαμαράς, πλαισιώθηκε από μία τυχοδιωκτική και επικίνδυνη για τη χώρα ομάδα η οποία εκμεταλλευόμενη πολιτικά και Εθνικά γεγονότα έκανε ανακοινώσεις εντός 24 ωρών οι οποίες ήταν αντίγραφα της πλειοψηφίας των δηλώσεων που έκαναν οι Έλληνες στα δελτία ειδήσεων.
Το κόλπο αυτό ασφαλώς και δεν επηρέασε κανέναν αφού ήταν ξεκάθαρη η γραφικότητα τόσο της ομάδας όσο και των εκάστοτε ανακοινώσεων.
Τα πράγματα άλλαξαν ότι τη γραφικότητα και τη γελοιότητα άρχισε να τη βλέπει ως πιθανό τρόπο μελλοντικής οικονομικής εκμετάλλευσης ο μεγαλο – εκδότης & μεγαλο – εργολάβος Μπόμπολας.
Η ανακάλυψη του ξεχασμένου Αντώνη Σαμαρά που είχε ως περγαμηνή το “όχι” στο όνομα της Μακεδονίας ήταν αυτό που έλειπε από την ομαδούλα, κάποιος ευρύτερα γνωστός με την ελπίδα να ξεφύγουν από την αφάνεια.
Για το Σαμαρά, ξεχασμένους από όλους, η έλευση της ομάδας ήταν αυτό που συχνά ακούμε “τι είχα ? τι έχασα? “ Ξεχασμένους από όλους, ξαφνικά ανακάλυψε κάποιους που … “πίστευαν” σε εκείνον !
Η επιστροφή του στη Νέα Δημοκρατία διόλου τυχαία σήμανε την αρχή μίας σειράς άρθρων στο Έθνος του Μπόμπολα που σιγά σιγά έσπρωχναν πολιτικά τον Σαμαρά.
Ταυτόχρονα στην ίδια εφημερίδα, η ομαδούλα δημοσίευε απόψεις, σε μορφή άρθρων “ανεξάρτητων” συνεργατών (!) της εφημερίδας με τα οποία μέσα από τη δήθεν καλόπιστη κριτική στη κυβέρνηση Καραμανλή δημιουργούσαν κλίμα δυσφορίας του λαού κατά της Νέας Δημοκρατίας.
Ήταν φανερό ότι στόχος τους ήταν να ροκανίσουν σιγά σιγά το ποσοστό της παράταξης και ταυτόχρονα να σπρώξουν προς την ηγεσία τον Αντώνη Σαμαρά.
Η προσπάθεια αυτή έγινε χείμαρρος όταν ο τότε Πρωθυπουργός μίλησε για τους νταβατζήδες της Ελλάδας, στοχοποιώντας μεγαλοεργολάβους που με κόλπα και πολιτικές διασυνδέσεις παίρνουν ουσιαστικά χωρίς διαγωνισμούς τα δημόσια έργα δεκάδων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ και στα οποία αυξάνουν το κόστος έως και 5 φορές με το κόλπο των υπερτιμολογήσεων.
Ο Σαμαράς, υπουργός της Νέας Δημοκρατίας επί Μητσοτάκη δεν μπορούσε να αναδειχθεί σε πρόεδρο του κόμματος. Η ανάδειξη ήταν μέσα από τους βουλευτές, δεν είχε τη προσωπικότητα του ηγέτη, δεν ήταν εκείνος που θα εμπιστευόταν κάποιος για το μέλλον της χώρας.
Το αποτέλεσμα ήταν η Πολιτική Άνοιξη και το τέλος της προσπάθειας του να γίνει Πρόεδρος.
Αυτή τη φορά είχε 4 σημαντικά πλεονεκτήματα : ψηφοφορία από τη βάση, το προσωπείο του Καραμανλικού, τις συχνές δηλώσεις του Μητσοτάκη που κατέστρεφαν τη παράταξη και κυρίως τις πλάτες ενός μεγαλοεκδότη και μεγαλοεργολάβου.
Ο άριστος χρονικός συνδυασμός όλων αυτών οδήγησαν τον Αντώνη Σαμαρά στη προεδρία και ταυτόχρονα εκείνους που οργάνωναν σχέδια κατά της παράταξης μέσα στη Νέα Δημοκρατία.
Η έλευση μέσα στη παράταξη “ιδεολογικών μισθοφόρων” σήμανε και την αρχή του τέλους για τη Νέα Δημοκρατία.
Οι ανακοινώσεις περί “σάπιας νοοτροπίας”, ” ξεπερασμένης ιδεολογίας”, “οι Κεντρώοι δεν έχουν θέση μέσα στο κόμμα”, “ριζική αλλαγή των ιδεών” χωρίς σχεδόν καμία αντίδραση από τους βουλευτές ήταν μία επίδειξη δύναμης της ομάδας που πλέον ονομάστηκε “σύμβουλοι του προέδρου”.
Σύμβουλοι που όχι μόνο δεν είχαν ποτέ καμία ιδεολογική συγγένεια με τη Νέα Δημοκρατία αλλά ήταν στο πρώτη γραμμή ενάντια στην ίδια τη παράταξη.
Κάποιοι από αυτούς ήταν στην ηγεσία ομάδων – συμμοριών που με το πρόσχημα της “καταραμένης Δεξιάς” επιτίθονταν σε ΟΝΝΕΔίτισσες και ΟΝΝΕΔίτες με ρόπαλα, λοστούς, καδρόνια έχοντας σαν κεντρικό πεδίο μάχης το Νομό Αττικής.
Και είναι τουλάχιστον κατάπτυστη η ένοχη στάση των βουλευτών μας οι οποίοι γνωρίζοντας το παρελθόν των συγκεκριμένων ιδεολογικών τσαρλατάνων , προτίμησαν να δεθούν στις καρέκλες τους παρά να αντιδράσουν. Ίσως γιατί για εκείνους έχει μεγαλύτερη σημασία η βουλευτική έδρα παρά το αίμα των νέων ανθρώπων.
Όταν πρωτομιλήσαμε για την επερχόμενη καταστροφή της παράταξης ήταν πολλοί οι βουλευτές που “εξαφανίστηκαν” από τα τηλέφωνα. Πρώην Υπουργοί που σταμάτησαν να μιλούν για να μην μπουν και αυτοί στο στόχαστρο του “περιβάλλον του Προέδρου”.
Βάζοντας ως γνώμονα συμπεριφοράς αποκλειστικά το προσωπικό τους συμφέρον, ανέδειξαν και ισχυροποίησαν μέσα στα κεντρικά της παράταξης το περιβάλλον του Καραγκιόζη, με τον μπαρμπα – Γιώργο, τον Χατζατζάρη, το Κολλητήρη, τον σιορ Διονύση .
Ανέδειξαν ένα θέατρο σκιών πλουσιοπάροχα αμειβόμενο.
Σημαντικός ιδεολογικός σταθμός της παράταξης είναι η μεγαλύτερη πολιτική κωλοτούμπα στην Ιστορία της Νέας Δημοκρατίας, η 180 μοιρών στροφή από το αντι – μνημόνιο στην κομματική πειθαρχία για την υπερψήφιση του.
Βασική αρχή ενός ουσιαστικού Δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η Ελευθερία, η δυνατότητα να εκφράζει ο οποιοσδήποτε τη γνώμη του ελεύθερα.
Δικαίωμα Συνταγματικά κατοχυρωμένο αλλά ουσιαστικά μεταβαλλόμενο ανάλογα με τις “ορέξεις” και τα συμφέροντα, τόσο εσωτερικών όσο και εξωτερικών οικονομικών παραγόντων.
Η επιβολή κομματικής πειθαρχίας για τη ψήφιση του νέου μνημονίου προέρχεται από την ηγεσία του κόμματος και μετά από συζητήσεις μεταξύ προέδρου και των συμβούλων του.
Οι βουλευτές είναι οι άβουλοι αποδέκτες της αποφάσεως αυτής, οι νόμιμα εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού που από δημοκρατική έκφραση της θέλησης του λαού γίνονται τα ελεγχόμενα πιόνια στα χέρια 4 ή 5 ανθρώπων που αποφασίζουν τι είναι ή τι δεν είναι το καλό της χώρας.
Το “ναι” ή “όχι” στη διάρκεια της ψηφοφορίας από μία Δημοκρατική διαδικασία μεταλλάσετε χωρίς προσωπείο, χωρίς σεβασμό έναντι του Συντάγματος, σε μία διαδικασία καταστολής της Δημοκρατίας. Είναι μία βεβήλωση του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Δεν γνωρίζουμε εάν όσοι ψήφισαν “ναι” το έκαναν γιατί ήταν πεπεισμένοι για το “όφελος” της χώαρς μας ή το έκαναν γιατί η αξιοπρέπεια πρέπει να μένει έξω από τη Βουλή όταν αυτή θέτει σε κίνδυνο το πολιτικό μέλλον του εκάστοτε βουλευτή.
Γνωρίζουμε όμως ότι όσοι ψήφισαν “όχι” ανέδειξαν με τη ψήφο τους την ανυπαρξία της Δημοκρατίας στη χώρα μας, ανέδειξαν το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας, αυτό της επιβολής της θέλησης των ολίγων εις βάρος των πολλών.
Και αυτό το τελευταίο ασφαλώς και δεν θα μπορούσαμε να το ισχυριστούμε στη συγκεκριμένη ψηφοφορία εάν 5 άτομα δεν είχαν επιβάλει με το “έτσι θέλω” την παράλογη κάθε φορά κομματική πειθαρχία, ένα δικτατορικό όπλο στα χέρια της εκάστοτε κομματικής ολιγαρχίας που στο όνομα του κακός εννοούμενου κομματικού και προσωπικού συμφέροντος μαχαιρώνει θανάσιμα κάθε φορά τις ψηφοφορίες μέσα στο Κοινοβούλιο.
Το σενάριο που ακολουθεί είναι υποθετικό και στα πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας συνεπώς οι αναγνώστες μόνο έτσι να το λάβουν
Θα αναφέρουμε στο τι σημαίνει το “ναι” για κάποιον μεγαλοεργολάβο που στόχο έχει το πλούτο της χώρας.
Υποθετικά, εάν είμαστε εμείς οι μεγαλοεργολάβοι θα θέλαμε να νύχια και δόντια να “περάσει” το νέο μνημόνιο.
Γιατί εμείς, οι μεγαλοεργολάβοι, θα είχαμε στόχο τις ΔΕΚΟ – θησαυρό της χώρας. Θα πούμε μόνο ένα παράδειγμα που όμως ισχύει σε ΔΕΚΟ, αεροδρόμια, λιμάνια, αρχαιολογικούς χώρους.
Και ποιός δεν θα ήθελε να ελέγχει το νερό στην Αττική ? η ΕΥΔΑΠ θα ήταν η πρώτη μεγάλη μας επιλογή. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δραστηριοποιείτε μόνο εντός της Αττικής. Θα έπρεπε να λύσουμε το πρόβλημα αφού θα μπορούσαμε να ελέγχουμε και … παραπέρα τον νερό. Με νομοσχέδιο θα περάσουμε την δυνατότητα επέκτασης των δραστηριοτήτων και εκτός Αττικής (έγινε με Νόμο πριν λίγες ημέρες).
Το επόμενο πρόβλημα μας είναι οι εργαζόμενοι. Κατοχυρωμένα δικαιώματα, υπαλληλική παλαιότητα, αναπροσαρμογή μισθών που αυξάνετε με τα χρόνια, επιδόματα, μονιμότητα, σταθερό ωράριο, συνδικαλισμός.
Πρέπει να τα αλλάξουμε πριν αγοράσουμε την ΔΕΚΟ γιατί διαφορετικές αντιδράσεις υπάρχουν όταν τις “αλλαγές” κάνει μία κυβέρνηση και διαφορετικές όταν τις κάνει ο εκάστοτε επιχειρηματίας.
Αυτό είναι το σημείο που θα χρειαστούμε την “εξωτερική” βοήθεια. Ζητάμε από τους φίλους μας που ελέγχουν τράπεζες και χρηματοπιστωτικούς ομίλους στο εξωτερικό να θέσουν κάποιους “απαραίτητους όρους” στη χορήγηση του επόμενου δανείου προς την Ελλάδα, στο επόμενο μνημόνιο.
Αυτοί οι νέοι όροι πρέπει να είναι και προς το δικό μας όφελος, και προς όφελος των φίλων μας με το “αζημίωτο”, και να θέτουν τους εργαζόμενους σε θέση μόνιμης αμφισβήτησης της δουλειάς τους ώστε να μην τολμήσουν ποτέ να αντιδράσουν, και να παρουσιαστούν στα μάτια του λαού ως αναγκαία μέτρα για το καλό της χώρας.
Στο τελευταίο δεν θα έχουμε πρόβλημα. Αρκεί να έχουμε κάποιους δικούς μας τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες. Δυστυχώς αναγκαίες οι συμμαχίες. Θα πρέπει να μοιράσουμε τη πίτα σε κάποια συνάντηση, ας πούμε σε κάποιο σπίτι κάπου στο Ψυχικό.
Αφού βρούμε κάποιους καναλάρχες και κάποιους εκδότες εφημερίδων, αφού μοιράσουμε “τι θα πάρεις εσύ και τι θα πάρω εγώ”, ξεκινάμε να λέμε σε ειδήσεις και ρεπορτάζ το πόσο κοστίζουν στο λαό οι ΔΕΚΟ. Κάνουμε “αποκαλύψεις” για το πόσο θα κέρδιζε ο φορολογούμενος εάν η ΔΕΚΟ που έχουμε βάλει ως στόχο δεν ήταν δημόσια. Λέμε στις ειδήσεις έμμεσα στους ιδιωτικούς υπαλλήλους ότι στις ΔΕΚΟ είναι δημόσιοι υπάλληλοι και είναι προνομιούχοι και αρχίζουμε σιγά σιγά να ετοιμάζουμε τη κοινωνία για την εξαγορά της ή των ΔΕΚΟ.
Εμείς πλέον ετοιμάσαμε το περιβάλλον εντός της Ελλάδας. Τώρα ήρθε η ώρα των φίλων μας ή “των φίλων των φίλων μας” όπως λένε και τα μέλη της Μαφίας.
Γνωρίζοντας οι εξωτερικοί φίλοι μας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί ούτε με τα δανεικά που της δίνουν, ούτε με “κουρέματα” ούτε με μειώσεις μισθών, συντάξεων, απολύσεις, αύξηση φόρων γιατί το χρέος είναι μη διατηρήσιμο άρα 100% χαμένη υπόθεση, περιμένουν στη γωνία για να θέσουν και νέους όρους – αυτούς που εμείς ως μεγαλοεργολάβοι ζητήσαμε, με το αζημίωτο -.
Είναι αυτό που ονομάστηκε “αναπροσαρμογή” των όρων του εκάστοτε δανείου και δέχθηκε να υπάρχει στο πρώτο μνημόνιο ο τότε υπουργός Παπακωνσταντίνου.
Οι φίλοι μας γνωρίζουν ότι οι Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν ότι χωρίς τα χρήματα του κάθε νέου δανείου η Ελλάδα είναι και τυπικά χρεωκοπημένη. Γνωρίζουν, ότι οι Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν ότι άλλο να λες στο λαό χρεοκοπήσαμε και άλλο να τους το παρουσιάζεις ως προσπάθεια αποφυγής εκείνου που γνωρίζεις ότι έχει γίνει.
Τα μέτρα πρέπει να περάσουν οπωσδήποτε.
Και οι φίλοι μας έχουν ένα σχέδιο γιατί πίσω από τους φίλους είναι και εταιρείες ειδικευμένες σε τέτοιες καταστάσεις και στην “ιδεολογική αναπροσαρμογή” ανυποχώρητων λαών.
Είναι το γνωστό σε όλους δίλλημα “ευρώ ή δραχμή ? ”. Το “όχι” είναι δραχμή, το “ναι” είναι “ευρώ”.
Επειδή όμως οι φίλοι μας που με το αζημίωτο θέτουν τους όρους που μας ευνοούν, θέλουν να είναι 100% σίγουροι ότι δεν θα έχουν απρόβλεπτες αντιδράσεις εξαιτίας του Ελληνικού Πνεύματος που μέσα από πέρασμα των αιώνων έχει νικήσει υπερδυνάμεις, ζητάνε να βάλουμε και εμείς λίγο το “χεράκι” μας γιατί γνωρίζουμε καλύτερα την “Ελληνική αγορά”.
Και ήρθε η στιγμή κάποιοι να μας ξεχρεώσουν τη βοήθεια που τους δώσαμε και τους δίνουμε. Απαιτούμε την επιβολή κομματικής πειθαρχίας για να εκφοβίσουμε εκείνους που είναι εμπόδιο στην αγορα – πωλησίας μας, εμπόδιο στα επιχειρηματικά μας σχέδια.
Η κομματική πειθαρχία επιβάλετε μέσω των δικών μας ανθρώπων και αρκεί να περάσει αυτό που θέλουμε στη Βουλή έστω και με μία ψήφο παραπάνω.
Το αποτέλεσμα μας δικαιώνει.
Είναι πλέον θέμα μηνών να αγοράσουμε στη τιμή που θέλουμε και με τους όρους που θέλουμε τη κάθε ΔΕΚΟ, αεροδρόμιο, λιμάνι, αρχαιολογικό χώρο που είχαμε βάλει ως στόχο χρόνια πριν και για τα οποία είχαμε ξοδέψει και χρόνο αλλά και χρήματα ως δώρα και μίζες.
Αλλά δεν θα τελειώσουμε εδώ.
Γιατί να πληρώσουμε ψίχουλα για αυτό που θέλουμε όταν μπορούμε να το αγοράσουμε με σχεδόν “κοπανιστό αέρα” ?
Θα περιμένουμε. Θα περιμένουμε να περάσουν αυτά που ζητήσαμε και που οι φίλοι μας επέβαλαν με τους νέους όρους και μόλις λύσουμε τα εργασιακά θα πούμε να σταματήσει ο ροή δανείων προς την Ελλάδα.
Μία ανακοίνωση της χρεωκοπίας και η στάση πληρωμών θα ήταν ότι το καλύτερο για εμάς.
Σίγουρα θα μας κοστίσει λίγο παραπάνω σε δώρα και μίζες αλλά το όφελος θα είναι μεγαλύτερο αφού πλέον η πληρωμή δεν θα είναι σε ευρώ αλλά σε δραχμές.
Εμείς για αυτό το λόγο έχουμε σε τράπεζες του εξωτερικού τα χρήματα μας. Για να φέρουμε τη κατάλληλη στιγμή μέρος των χρημάτων, να αγοράσουμε δραχμές, 5 φορές παραπάνω από ότι θα ήταν η σημερινή αναλογία και ταυτόχρονα να βρούμε μπροστά μας τη τιμή της ΔΕΚΟ τουλάχιστον στο μισό της σημερινής της αξίας.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ κ. ΠΡΟΕΔΡΕ
Read more...
